Όταν κοιτάζουμε τους προγόνους μας, το είδος μας "homo sapiens" ήταν πάντα σε κίνηση. Η άσκηση ήταν απαραίτητη για την επιβίωση, επειδή έπρεπε να αναζητηθεί τροφή, να αποφευχθεί ο κίνδυνος, χρειαζόταν το κυνήγι και η προστασία από τις κλιματολογικές προκλήσεις- ωστόσο, αν κοιτάξουμε τώρα την κοινωνία μας, η άσκηση έχει γίνει "βάρος" για πολλούς. Πολύ συχνά "καθόμαστε" για ώρες πίσω από τον υπολογιστή μας, οδηγούμε αυτοκίνητα, έχουμε τα ψώνια στο σπίτι και το ψυγείο μας είναι συνήθως πολύ κοντά. Δεν χρειαζόμαστε πια πραγματικά την άσκηση για να επιβιώσουμε. Ωστόσο, χρειαζόμαστε αυτή την άσκηση για μια καλή και υγιή ομοιόσταση στο σώμα μας. Εν ολίγοις: το να μην κινείσαι ισοδυναμεί με άγχος και επομένως ισοδυναμεί με "φλεγμονή"!
Ο καθιστικός τρόπος ζωής είναι ένας από τους μεγαλύτερους στρεσογόνους παράγοντες της εποχής μας. Η χρόνια χαμηλού βαθμού φλεγμονή και η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι το αποτέλεσμα και προκαλούν συμπτώματα που σχετίζονται με τη διάθεση των μυών (μυϊκή σπατάλη), του καρδιαγγειακού συστήματος (υψηλή αρτηριακή πίεση, αθηροσκλήρωση), του εντέρου (πεπτικά προβλήματα και διατροφικές δυσανεξίες), ακόμη και του εγκεφάλου μας (διαταραχές συγκέντρωσης και μνήμης), επειδή τα όργανα αυτά λαμβάνουν λιγότερη ενέργεια. Το σώμα βρίσκεται, κατά κάποιον τρόπο, στην υπηρεσία του ανοσοποιητικού συστήματος, το οποίο λειτουργεί με το μεγαλύτερο μέρος της διαθέσιμης ενέργειας. Όσον αφορά τη διάσπαση των μυών, αυτό συμβαίνει με μια σειρά από τη σημασία προς την "επιβίωση".
Ο πρώτος μυς που χάνει τη δύναμη συστολής του είναι το διάφραγμα. Ως αποτέλεσμα, οι κατώτεροι λοβοί των πνευμόνων δεν αερίζονται πλέον καλά, καθιστώντας το άτομο πιο ευάλωτο σε πνευμονικές παθήσεις. Εάν το διάφραγμα έχει ήδη μυϊκή απώλεια Αυτό δίνει ένα τυπικό τσουχτερό πόνο στο μετάξι κατά την άσκηση. Ο δεύτερος μυς είναι η καρδιά! Η αντίσταση στην ινσουλίνη διασπά τις γρήγορες μυϊκές ίνες τύπου 2 (οι οποίες εξαρτώνται από τη γλυκόζη) και αυξάνει τις αργές μυϊκές ίνες τύπου 1 (οι οποίες μπορούν να καίνε τα λίπη μέσω της β-οξείδωσης. Η καρδιά γίνεται πιο αργή και λιγότερο ευέλικτη, καθιστώντας κάποιον πιο επιρρεπή σε καρδιαγγειακές παθήσεις. Ακολουθούν οι μύες του κάτω μέρους του σώματος και στη συνέχεια οι μύες του άνω μέρους του σώματος, των χεριών πιο συγκεκριμένα. Αυτό είναι λογικό στο πλαίσιο της "αρχέγονης" ιστορίας μας: σε περίπτωση κινδύνου, η έσχατη λύση είναι να σκαρφαλώσουμε σε ένα δέντρο, για παράδειγμα, αφού δεν μπορούμε να τρέξουμε άλλο γιατί είμαστε εξαντλημένοι ή μας προλαβαίνει ο εχθρός μας. Αν τα χέρια έχουν επίσης εξασθενήσει, η επιβίωση είναι πολύ περιορισμένη. Το τελευταίο ονομάζεται "σύνδρομο ευθραυστότητας" και μπορεί να μετρηθεί, για παράδειγμα, βάζοντας το άτομο να σας σφίξει τα χέρια. Αν είναι πολύ αδύναμο, το προσδόκιμο ζωής είναι πολύ μικρό.
Αυτή η σειρά είναι σημαντική για να γίνει σωστή μυϊκή προπόνηση σε άτομα που έχουν κάνει καθιστική ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για παράδειγμα, αν αρχίσετε πρώτα να γυμνάζετε το διάφραγμα ή την καρδιά, θα διεγείρετε το ανοσοποιητικό σύστημα απελευθερώνοντας IL-6 (ιντερλευκίνη 6), μεταξύ άλλων, και θα έχετε μια έξαρση της νόσου. Για παράδειγμα, σε άτομα με αθηροσκλήρωση, είναι πολύ σημαντικό να γυμνάζετε πρώτα τα χέρια και στη συνέχεια το κάτω μέρος του σώματος, πριν ξεκινήσετε καρδιοπροπόνηση, προκειμένου να αποφύγετε μια αγγειακή φλεγμονή που μπορεί να προκαλέσει έμφραγμα. Πρώτα απ' όλα, η αντίσταση στην ινσουλίνη πρέπει να βελτιωθεί ή να εξαφανιστεί καλύτερα με την προπόνηση των περιφερικών μυών, με ή χωρίς διατροφικές αλλαγές, προκειμένου να επιτευχθεί περισσότερο οξυγόνο, περισσότερη μιτοχονδριακή λειτουργία και καλύτερη κυκλοφορία του αίματος στην καρδιά.
Το μήνυμα λοιπόν είναι: προπονήστε πρώτα τους μύες που έχουν παραμεληθεί πιο πρόσφατα κατά την καθιστική ζωή και επομένως είναι οι πιο σταθεροί μεταβολικά, και στη συνέχεια αυξήστε τους προοδευτικά. Έτσι, αν είστε εντελώς εκτός φόρμας, προπονήστε πρώτα τα χέρια, μετά τα πόδια, μετά την αντοχή (την καρδιά) και τέλος τους μύες του διαφράγματος.
+1 (989) 681-1063
+1 (856) 322-8589
